Rehabilitacijska 2016

Rehabilitacijsku 2016. godinu uglavnom su obeležila dva postupka: poništavanje sudske presude Alojziju Stepincu iz 1946. godine (što nije isto što i rehabilitacija po zakonu Srbije, ali sada to nije primarno) i tekući postupak za rehabilitaciju Milana Nedića. O ovim postupcima već je dosta pisano na različitim stranama i uz iznošenje različitih aspekata ovih nakaznih procesa. Iz brojnih reagovanja na ove, kao i na prethodne postupke, kristalisalo se nekoliko karakterističnih pristupa. Naime, odnos prema rehabilitacijama i poništavanjima 'komunističkih' odluka podrazumeva tri modela: Najmalobrojniji su dosledni liberali-legalisti (liberali-revizionisti), tj. oni koji podržavaju sva poništavanja 'komunističkih' procesa, ma na koga da se odnose. Drugu grupu, takođe srazmerno malobrojnu, čine legitimisti, tj. oni koji dosledno osuđuju svaki proces rehabilitacije kao relativizovanje kolaboracionizma i revizionistički udar na pozitivna istoriografska saznanja, držeći da su posleratne osude za kolaboraciju bile legitimne. Treću grupu, najbrojniju, čine nacional-legalisti (nacional-revizionisti), tj. oni koji bez ikakve kognitivne disonance 'komunističke' procese cene prema tome koje je nacionalnosti njihova navodna žrtva. (Zakonsko rešenje koje je bilo na snazi u Srbiji do 2011. godine, po kojem se odvijao i odvija najveći broj spornih rehabilitacija praktično je onemogućavalo da se kristališe grupa koja bi zagovarala naknadnu ocenu u svakom pojedinačnom slučaju, zavisno od nečijeg stvarnog istorijskog delovanja.)