Jean Rouch – l’enfant terrible antropologii i filmu

W antropologii stale dominuje podejście logocentryczne i pismocentryczne. Jean Rouch należał do tych nielicznych postaci w świecie antropologii, które znakomicie poruszały się zarówno w dziedzinie filmu, jak i słowa (pisanego i mówionego).Tekst przybliża jego metodę i styl pracy przede wszystkim dzięki interpretacji jego kluczowego filmu Moi, un Noir (1958). Autor uznaje Roucha za prekursora nie tylko antropologii opartej na współpracy (shared anthropology), ale także metody, w której tworzenie wiedzy antropologicznej (film) staje się narzędziem wspierającym proces budowania (nowej) podmiotowości i przekraczania relacji kolonialnej. Oumarou Ganda, bohater filmu, po latach stał się jednym z pierwszych reżyserów afrykańskich. ; The field of anthropology continues to be dominated by an approach that focuses on the spoken or written word. The filmmaker and anthropologist Jean Rouch is one of the few who have worked comfortably with both film and the (spoken and written) word. Sikora presents Rouch’s method and working style mostly by looking closely at his key film, Moi, un Noir (1958). Rouch is presented as a pioneer not only of shared anthropology, but also of the method in which the creation of anthropological knowledge (film) becomes a tool supporting the process of constructing a (new) subjectivity and of transgressing the colonial relationship. Oumarou Ganda, the film’s protagonist, would become a groundbreaking African film director.